Kwiat

Cisza wkrada się między usta a dłonie. Chłód przenika przez skórę. Tętnice dawno przestały przewodzić namiętność.

Wschód słońca. Nakryłam go, gdy się wyłaniał. Tylko raz. Jakby nigdy wcześniej i nigdy potem miał się nie pojawić. Polana była mokra od rosy a nasze pidżamy lśniły.

Zachodów było więcej.

Tylko północ – południe bez zmian.

Dawno nie miałam w ręku bukietu kwiatów polnych. Już ich nie dostaję. Wiek dojrzały wyklucza naturalność.

Na parapecie prężą się dumnie sztucznie podtrzymywane storczyki.

Dzikie rośliny już dawno pogubiły wszystkie nadzieje.

Nie podlewany kwiat z brakiem dostępu do światła umiera.

Czasami reanimowany, karłowacieje.

Czekam na złamanie ciszy.